ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ελεημοσύνη: Δημιουργεί σχέσεις ανισότητας. Προϋποθέτει έναν "καλό" δυνατό και έναν δυστυχισμένο αδύναμο.
Αλληλεγγύη: Υπάρχει ισότιμη σχέση μεταξύ των δύο μερών.
Δεν υπάρχει ο ελεήμων και ο ελεούμενος. Υπάρχουν άνθρωποι ισότιμοι όπου ο ένας βοηθάει, με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, τον άλλον.
Συνεργασία (μια ιστορία για την αλληλεγγύη και την συνεργασία)
Ένας μαθητής, κάποτε, ρώτησε τον Δάσκαλό του:
«Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση;»
Ο δάσκαλος τού απάντησε: «Έλα, να σου δείξω την Κόλαση πρώτα!» και τον οδήγησε σε ένα δωμάτιο, το οποίο είχε στην μέση του ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, με ανθρώπους καθισμένους γύρω γύρω. Στο κέντρο του τραπεζιού υπήρχε ένα μεγάλο καζάνι με φαγητό.
Όσοι κάθονταν στο τραπέζι, κρατούσαν από ένα παράξενο κουτάλι, με πολύ μακρύ χέρι.
Παρ' όλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα με το καζάνι, τα χερούλια τους ήταν πιο μακριά από τα μπράτσα των ανθρώπων που τα κρατούσαν, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορούσε να φάει, αφού τού ήταν αδύνατο να φέρει το φαγητό στο στόμα του.
Έτσι, παρ' όλο που το φαγητό φαινόταν πολύ νόστιμο, οι άνθρωποι που κάθονταν γύρω από το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι.
«Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο», είπε ο Δάσκαλος, και μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, ακριβώς το ίδιο όπως το πρώτο: Κι εκεί υπήρχε το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό. Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι προηγούμενοι, κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά χερούλια· εδώ όμως όλοι ήταν φαγωμένοι και ευχαριστημένοι.
Ο μαθητής απόρησε.
«Είναι απλό, όμως απαιτεί κάποια συγκεκριμένη ικανότητα», του είπε ο Δάσκαλος. «Σ' αυτό το δωμάτιο, βλέπεις, έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον!»
(Παλιά σεφαραδίτικη ιστορία [διασκευή], που υπάρχει στο βιβλίο τού Irvin Yalom: "Η μάνα και το νόημα της ζωής", Εκδόσεις Άγρα, 1999. [Το βρήκαμε ΕΔΩ!] )
«Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση;»
Ο δάσκαλος τού απάντησε: «Έλα, να σου δείξω την Κόλαση πρώτα!» και τον οδήγησε σε ένα δωμάτιο, το οποίο είχε στην μέση του ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, με ανθρώπους καθισμένους γύρω γύρω. Στο κέντρο του τραπεζιού υπήρχε ένα μεγάλο καζάνι με φαγητό.
Όσοι κάθονταν στο τραπέζι, κρατούσαν από ένα παράξενο κουτάλι, με πολύ μακρύ χέρι.
Παρ' όλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα με το καζάνι, τα χερούλια τους ήταν πιο μακριά από τα μπράτσα των ανθρώπων που τα κρατούσαν, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορούσε να φάει, αφού τού ήταν αδύνατο να φέρει το φαγητό στο στόμα του.
Έτσι, παρ' όλο που το φαγητό φαινόταν πολύ νόστιμο, οι άνθρωποι που κάθονταν γύρω από το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι.
«Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο», είπε ο Δάσκαλος, και μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, ακριβώς το ίδιο όπως το πρώτο: Κι εκεί υπήρχε το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό. Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι προηγούμενοι, κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά χερούλια· εδώ όμως όλοι ήταν φαγωμένοι και ευχαριστημένοι.
Ο μαθητής απόρησε.
«Είναι απλό, όμως απαιτεί κάποια συγκεκριμένη ικανότητα», του είπε ο Δάσκαλος. «Σ' αυτό το δωμάτιο, βλέπεις, έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον!»
(Παλιά σεφαραδίτικη ιστορία [διασκευή], που υπάρχει στο βιβλίο τού Irvin Yalom: "Η μάνα και το νόημα της ζωής", Εκδόσεις Άγρα, 1999. [Το βρήκαμε ΕΔΩ!] )