ΣΤ΄ ΤΑΞΗ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ
"Σ' έναν συνοριακό σταθμό" (σελ. 67)
(Απόσπασμα του διηγήματος,
από το βιβλίο τού Αντώνη Σαμαράκη: "Ζητείται ελπίς - Σήμα κινδύνου")
Αντώνης Σαμαράκης -Βιογραφικά στοιχεία
Είναι ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους και πολυμεταφρασμένους Έλληνες συγγραφείς. Με τα έργα του, αλλά και με την ζωή του, ανύψωσε την ελευθερία ως απόλυτο και αναγκαίο ανθρώπινο αγαθό.
Μέσα από τα έργα του προβάλλει έντονη η αγωνία για την πορεία του σύγχρονου κόσμου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 16 Αυγούστου του 1919.
Σπούδασε νομικά από το 1937 έως το 1941.
Από το 1935 έως το 1963 εργάστηκε στο Υπουργείο Εργασίας (εκτός από την περίοδο 1936 - 1945, από την επιβολή δικτατορίας από τον Ιωάννη Μεταξά έως και το τέλος της Κατοχής).
Κατα την διάρκεια της ναζιστικής γερμανικής Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1944 συνελήφθη από τους ναζί, καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει.
Αντιστασιακή δράση ανέπτυξε και κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Από το 1968, ως εκπρόσωπος της Ουνέσκο (UNESCO) δραστηριοποιήθηκε για την επίλυση προβλημάτων σε πολλές χώρες.
Το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου.
Στην λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ως ποιητής, από τις στήλες των περιοδικών "Παιδικός κόσμος" και "Διάπλασις των Παίδων".
Το 1954 εκδίδει την πρώτη του συλλογή διηγημάτων "Ζητείται ελπίς".
Το μυθιστόρημά του «Το Λάθος» (1965) αποτελεί ένα βιβλίο - σύμβολο ενάντια στα ολοκληρωτικά συστήματα.
Κάποια από τα διηγήματά του (όπως το "Λάθος") έγιναν σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες.
Για την λογοτεχνική του προσφορά έχει τιμηθεί με αρκετά λογοτεχνικά βραβεία, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία της Βουλής των Εφήβων, η οποία οδήγησε σε άτυπες συνεδριάσεις, κατά τις οποίες δίνεται ο λόγος σε Έλληνες νέους από όλο τον κόσμο.
Ακόμη και μετά τον θάνατό του (8 Αυγούστου 2003) συνέχισε να προσφέρει, αφού δώρισε το σώμα του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες από τους φοιτητές.
(Οι πληροφορίες, απο το tvxs.gr)
Μέσα από τα έργα του προβάλλει έντονη η αγωνία για την πορεία του σύγχρονου κόσμου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 16 Αυγούστου του 1919.
Σπούδασε νομικά από το 1937 έως το 1941.
Από το 1935 έως το 1963 εργάστηκε στο Υπουργείο Εργασίας (εκτός από την περίοδο 1936 - 1945, από την επιβολή δικτατορίας από τον Ιωάννη Μεταξά έως και το τέλος της Κατοχής).
Κατα την διάρκεια της ναζιστικής γερμανικής Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1944 συνελήφθη από τους ναζί, καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει.
Αντιστασιακή δράση ανέπτυξε και κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Από το 1968, ως εκπρόσωπος της Ουνέσκο (UNESCO) δραστηριοποιήθηκε για την επίλυση προβλημάτων σε πολλές χώρες.
Το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου.
Στην λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ως ποιητής, από τις στήλες των περιοδικών "Παιδικός κόσμος" και "Διάπλασις των Παίδων".
Το 1954 εκδίδει την πρώτη του συλλογή διηγημάτων "Ζητείται ελπίς".
Το μυθιστόρημά του «Το Λάθος» (1965) αποτελεί ένα βιβλίο - σύμβολο ενάντια στα ολοκληρωτικά συστήματα.
Κάποια από τα διηγήματά του (όπως το "Λάθος") έγιναν σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες.
Για την λογοτεχνική του προσφορά έχει τιμηθεί με αρκετά λογοτεχνικά βραβεία, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία της Βουλής των Εφήβων, η οποία οδήγησε σε άτυπες συνεδριάσεις, κατά τις οποίες δίνεται ο λόγος σε Έλληνες νέους από όλο τον κόσμο.
Ακόμη και μετά τον θάνατό του (8 Αυγούστου 2003) συνέχισε να προσφέρει, αφού δώρισε το σώμα του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες από τους φοιτητές.
(Οι πληροφορίες, απο το tvxs.gr)
Η υπόθεση του βιβλίου - Περίληψη
Η ιστορία αφορά την παιδική ηλικία ενός σιδηροδρομικού, την επιμονή του ως μαθητή να το σκάει από το σχολείο και να βρίσκεται στον, γοητευτικό γι’ αυτόν, χώρο του σιδηροδρομικού σταθμού, όπου παρατηρεί τα τρένα και τους ταξιδιώτες, καθώς και το όνειρό του να γίνει σταθμάρχης στην Αθήνα.
Οι συνεχείς απουσίες του δεν του επιτρέπουν να ολοκληρώσει το σχολείο, όμως παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να γίνει σταθμάρχης και να εργαστεί στον αγαπημένο του χώρο.
Ως συνταξιούχος επιθυμεί να γράψει ένα βιβλίο με θέμα τις εμπειρίες του ως σιδηροδρομικού και αναφέρει το σχέδιό του σε έναν φίλο του δάσκαλο. Ο δάσκαλος τού προτείνει έναν τίτλο για το βιβλίο, τον οποίον ο σιδηροδρομικός βρίσκει «μακρύ σα σιδερόδρομο». Το κείμενο τελειώνει με τους δύο φίλους σε μια ταβέρνα να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους.
Η ιστορία όμως δεν σταματά στην συζήτηση του σιδηροδρομικού με τον φίλο του σχετικά με το βιβλίο που θα ήθελε να γράψει, αλλά συνεχίζεται με την αναφορά σε ένα περιστατικό από τις παρελθοντικές εμπειρίες του: την συνάντησή του με έναν ταξιδιώτη σε κάποιον συνοριακό σταθμό, ο οποίος λίγο πριν τη διάβαση των συνόρων, αποβιβάζεται από το τρένο.
Η συζήτηση του σιδηροδρομικού με τον ταξιδιώτη αποκαλύπτει τους λόγους για τους οποίους ο τελευταίος δεν συνέχισε το ταξίδι με το τρένο: πρόκειται για έναν άνθρωπο που ζούσε μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς και αποτυχίες. Η ελπίδα του για μια καλύτερη ζωή σε κάποιον άλλο τόπο ήταν το μόνο που του έμενε, αλλά ο φόβος ότι θα αποτύγχανε και εκεί τον οδήγησε να μην πραγματοποιήσει ποτέ ένα ανάλογο ταξίδι.
(Από το keimena.ece.uth.gr)
Οι συνεχείς απουσίες του δεν του επιτρέπουν να ολοκληρώσει το σχολείο, όμως παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να γίνει σταθμάρχης και να εργαστεί στον αγαπημένο του χώρο.
Ως συνταξιούχος επιθυμεί να γράψει ένα βιβλίο με θέμα τις εμπειρίες του ως σιδηροδρομικού και αναφέρει το σχέδιό του σε έναν φίλο του δάσκαλο. Ο δάσκαλος τού προτείνει έναν τίτλο για το βιβλίο, τον οποίον ο σιδηροδρομικός βρίσκει «μακρύ σα σιδερόδρομο». Το κείμενο τελειώνει με τους δύο φίλους σε μια ταβέρνα να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους.
Η ιστορία όμως δεν σταματά στην συζήτηση του σιδηροδρομικού με τον φίλο του σχετικά με το βιβλίο που θα ήθελε να γράψει, αλλά συνεχίζεται με την αναφορά σε ένα περιστατικό από τις παρελθοντικές εμπειρίες του: την συνάντησή του με έναν ταξιδιώτη σε κάποιον συνοριακό σταθμό, ο οποίος λίγο πριν τη διάβαση των συνόρων, αποβιβάζεται από το τρένο.
Η συζήτηση του σιδηροδρομικού με τον ταξιδιώτη αποκαλύπτει τους λόγους για τους οποίους ο τελευταίος δεν συνέχισε το ταξίδι με το τρένο: πρόκειται για έναν άνθρωπο που ζούσε μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς και αποτυχίες. Η ελπίδα του για μια καλύτερη ζωή σε κάποιον άλλο τόπο ήταν το μόνο που του έμενε, αλλά ο φόβος ότι θα αποτύγχανε και εκεί τον οδήγησε να μην πραγματοποιήσει ποτέ ένα ανάλογο ταξίδι.
(Από το keimena.ece.uth.gr)
Ασκήσεις κατανόησης
Ταινία μικρού μήκους
Δείτε μια ταινία μικρού μήκους της Νάνσυ Σπετσιώτη, βασισμένη στο παραπάνω διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη:
(youtu.be/RcEKE5z_Ebc)